Arnhem

In deze maatschappij, nihilistisch want ontdaan van haar morele en culturele grondslagen, bezeten van het triviale en ontvankelijk voor demagogie, vol van ressentiment en angst. Zo wordt politiek een aangelegenheid van volksmenners, die geen andere motieven meer kennen dan de handhaving en uitbreiding van hun macht. Macht in de vulgairste zin van het woord.

Een politieke beweging begint het land in haar greep te krijgen die niets anders doet dan het ressentiment exploiteren. Deze beweging is alleen maar bezig met het stimuleren van agressie en boosheid, zij is niet werkelijk geinteresseerd in oplossingen. Zij heeft ook geen ideeen en wil eigenlijk ook geen oplossingen vinden voor de maatschappelijke problemen omdat ze de maatschappelijke problemen nodig heeft om te kunnen blijven schelden en haten. Het maatschappelijk ressentiment wordt botgevierd op een zondebok die de schuld krijgt van alles. Tegelijk beschouwt deze beweging zichzelf als het eeuwige slachtoffer van 'links' of de 'elite' en koestert ze een diepe weerzin jegens intellectuelen, kosmopolieten en iedereen die en alles wat anders is.

Deze politiek wordt niet zozeer gevoed door domheid, maar door halfbeschaving, te herkennen aan het voortdurende gebruik van slogans en frasen. Het is een reactionaire politiek die stelt dat vroeger alles beter was en dat alles weer beter wordt als het eigen volk gezuiverd is van volksvreemde elementen die altijd alles verpesten. Curieus, maar onmiskenbaar, is het feit dat deze beweging een heilig geloof koestert in een leider, die nooit heeft bewezen een leider te zijn, maar zonder wie, volgens zijn aanhang, Nederland geen toekomst heeft. Een echt partijprogramma heeft deze beweging niet, het volgen van de leider is voldoende. De leider zal, om leider te kunnen blijven, noodzakelijkerwijs populist zijn en alles voorstellen waarmee hij de steun van de massa kan vergroten en de massa kan mobiliseren.

Uit "Het nationaalsocialisme als rancuneleer" van Menno ter Braak schreven in 1937.