Arnhem

Beste Meneer Kok,

Tot mijn vreugde las ik dat u, onder het motto, Hulp van Henk als wethouder het goede voorbeeld wil geven door uzelf aan te bieden als vrijwilliger. Een helpende hand.

Ik wil graag van dit aanbod gebruik maken. Ik heb een behoorlijke handicap en ben niet zo mobiel meer. Daardoor kan ik niet zelfstandig mijn huishouden doen en kan ik ook de deur moeilijk uit.

Door alle bezuinigingen op de WMO en de thuiszorg, ben ik mijn indicatie huishoudelijke hulp kwijtgeraakt. Het indicatieorgaan vindt dat mijn handicap niet zo erg is dat ik daar aanspraak op mag maken. Dat ging via een telefoontje van de gemeente. Hallo mevrouw Egberts, hoe gaat het met u? Ik antwoordde dat het prima ging, want ik ben gewend me sterk te houden en niet de vuile was buiten te hangen. Daarnaast had ik geen idee wie ik aan de telefoon had en wat zijn bedoelingen waren. Het was een kort gesprek, waarvan ik overigens maar de helft kon verstaan.

Een aantal weken later kreeg ik een brief van de gemeente waarin stond dat ik mijn indicatie voor huishoudelijke hulp kwijt was en dat ik me prima zelf kon redden. Paniek sloeg me om het hart. Als ik hulp wilde moest ik het maar regelen via vrijwilligers of mijn buren. Familie heb ik immers niet meer.

Sindsdien vervuilt mijn huis en kom ik nergens meer. Vroeger had ik nog begeleiding en kon ik, dankzij de hulp van een thuiszorgmedewerkster toch nog naar buiten en deden we samen de boodschappen. Hierdoor voelde ik mij veel beter en leerde ik hoe ik zaken makkelijker aan kon pakken met mijn handicap. Het doel was ook om zo zelfstandig mogelijk te kunnen blijven wonen en dat zegt de gemeente ook te willen. Maar zoals het er nu naar uitziet, kan dit opeens niet meer en zal ik naar een verzorgingshuis moeten.

Ik voel me aan de kant gezet. Mijn levensvreugde en mijn kracht zijn enorm afgenomen. Ik heb zelf geen eetlust meer. Ik ben niet iemand die zomaar hulp vraagt, maar nu kan ik niet anders!

Beste Henk, wilt u samen met mij de wekelijkse boodschappen doen en mijn huis schoonmaken? Het hoeft maar 1 keer per week, dan ben ik al heel blij. Dan kan ik in mijn vertouwde omgeving blijven wonen en ook nog eens even naar buiten. Voor u is het een klein ding, maar voor mij is het oh zo belangrijk.

Een noodkreet.

Met vriendelijk, doch depressieve groet,

Mevrouw Egberts