Arnhem

Afgelopen zaterdag stond onderstaande column in de papieren versie van de Gelderlander. De jeugdzorg is nog steeds een punt van zorg, de wachtlijsten zijn te lang en de zorg niet altijd op maat. Dat steeds meer jongeren zorg nodig hebben is ook een feit. In de column een mooie uiteenzetting van oorzaken die jongeren in de problemen kunnen brengen. Dus bij deze voor alle ouders en toekomstige ouders, lees u rustig verder.

Jeugd-zorg

door Hester Macrander

Het was de week van de jeugdzorg. Ik heb jongeren gesproken die daar in zitten. Ze zeiden allemaal dat ze graag een â normaalâ leven willen leiden. Ik dacht: dat is al heel wat! Wie van u lukt dat? De levens van deze jongeren zijn in elk geval niet normaal, vooral door ouders die hun niet kunnen geven wat ze nodig hebben: materieel of emotioneel. Dan gaan de jongeren vreemd gedrag vertonen en worden zij het probleem.
Waartoe voeden wij op? Dat is een vraag die we ons te weinig stellen: in het gezin, de klas, op de sportclub, op straat. Opvoeding is een product van onze cultuur. Gezien het grote aantal kinderen dat een beroep doet op hulp doen wij iets niet goed. Tot wat voor mensen willen wij onze kinderen grootbrengen? Tot zelfstandige volwassenen, die hun talenten te gelde kunnen maken. Is dat alles? We willen toch ook mensen die een democratie met elkaar in stand houden? Dus ieder moet voor zijn mening uit mogen komen, met respect voor een ander, zodat de harmonie nooit gevaarlijk verstoord wordt.
Dit vergt heel wat van onze sociaal-menselijke kwaliteiten en daar hebben we achterstanden in weg te werken. In mijn jeugd was er niet veel aandacht voor gevoelens, conflicten en communicatie. Als je maar goed gevoed en gekleed naar de juiste school ging, was het leven normaal. Daar komt nu meer bij kijken. Conflicten beheersen, communicatie, bewustzijn van gevoelens, omgaan met die van de ander... Normaal zijn stelt nu andere, hogere eisen.
Goed met elkaar omgaan lukt vele volwassenen niet, getuige het grote aantal scheidingen. Ik sprak een achttienjarige jongen die een normaal leven leidt, met ouders die het goed met elkaar kunnen vinden.
Hij vertelde mij dat om hem heen kinderen altijd het meest de dupe zijn van een scheiding. Die moeten tussen twee huizen laveren met hun spullen, die komen in een loyaliteitsconflict terecht en die moeten de nieuwe partners maar weer accepteren, of de ontroostbare ouder zien te troosten.
Het zou beter zijn als de ouders zichzelf heropvoeden in de aspecten die ze in hun jeugd hebben gemist, zodat ze de vaardigheden ontwikkelen normaal met elkaar om te gaan. Daarmee geven ze meteen het goede voorbeeld aan hun kinderen en die kun je geen groter plezier doen dan dat.
In bedrijven worden tevredenheidsonderzoeken en kwaliteitsmetingen gedaan, waardoor medewerkers hun gedrag kunnen bijstellen, maar in gezinnen en relaties rommelen me maar wat aan. Er zijn tegenwoordig vele boeken en cursussen om wijzer van te worden als mens, om je in jezelf te verdiepen en daardoor beter met elkaar om te gaan.
Scheiden is in de meeste gevallen niet nodig als men bereid zou zijn het eigen onvermogen aan te pakken. Uitgekeken op een ander? Dan moet je beter kijken. Liefde weg? Liefde is een werkwoord. In de knoop? Niet weglopen, uitpulken. Weerstand? Onderzoeken en er doorheen.
Als je jongeren in de jeugdzorg hoort, zit achter hun verhaal altijd het verhaal van ouderlijk onvermogen, waar zij de dupe van zijn. Een normaal leven is keihard werken, maar het is heel erg de moeite waard.