Arnhem

Vandaag in de Gelderlander een interview met SP raadslid Desiree Egberts over armoede.

Lokaal politicus Désiree Egberts vecht tegen ongelijkheid. „Wij zijn er om de voorwaarden te creëren.”

ARNHEM – Twee jaar geleden kreeg ze een alleenstaande vrouw uit haar eigen wijk, die met vier kin­deren van 25 euro in de week moest rondkomen, zo ver mee te gaan naar de gemeenteraad. „Dat maakte veel indruk”, zegt Désiree Egberts. „Als je niet besefte wat armoede is, dan deed je dat wel door het verhaal van die vrouw.”

Egberts, sinds 2010 gemeente­raadslid voor de SP in Arnhem en woonachtig in een volksbuurt in de wijk Malburgen-West, las de afgelopen weken ook de verhalen­reeks in De Gelderlander over de problemen van mensen uit Arn­hem en omgeving die niet of am­per rondkomen.

Schuldhulpverlening, formulie­renbrigade, voedselbank, charitas, bewindvoering: voor Egberts is het bekend terrein. Sterker, als lo­kaal politicus trekt ze zich het lot aan van burgers die het slechter dan gemiddeld hebben getroffen.

Wat tot de vraag leidt: kán poli­tiek zo ver reiken? „Als ik niet het idee heb dat ik de wereld een stuk­je beter kan maken, moet ik daar niet gaan zitten. Ieder mens heeft een eigen verantwoordelijkheid, maar politici zijn er om de voor­waarden te creëren.”

Als kind kon Egberts al niet tegen onrecht en ongelijkheid. Op per­soonlijk vlak maakte ze het een en ander mee wat haar tot het in­zicht bracht dat het leven waard is te worden geleefd en dat je dat niet alleen voor jezelf moet be­vechten, maar ook met en voor el­kaar. Het brengt haar ertoe zich voor mensen in armoede in te zet­ten. Ook als burger. Dat varieert van een oogje houden op buurtge­noten tot iemand 50 eurocent bij de kassa van Jan Linders geven als hij dat tekort komt voor de bood­schappen. „Hen veroordelen en roepen dat het hun eigen schuld is, is het makkelijkste wat je kunt doen. De waarheid is dat wij een maatschappij hebben gecreëerd waarin mensen niet meekomen.

En daar schamen zij zich over.”

Niet zelden is sprake van genera­tiearmoede, die van ouder op kind overerft. Egberts: „Ouders hebben geen ruimte in het hoofd, ze zijn alleen maar bezig met over­leven, elke dag opnieuw staren de rekeningen hen aan. Ze willen dat hun kinderen het beter krijgen, maar het lukt niet. Ze gunnen hun kind een mobieltje zodat het er óók bij hoort, maar als ze dat dan bij elkaar hebben gespaard, worden ze door hun omgeving of hulpverleners er op aangekeken en krijgt hun gevoel van eigen­waarde opnieuw een knauw.”

Volgens Egberts gaapt een kloof tussen de mensen met de smalle marges en beleidsmakers en hulp­verleners. „Onze maatschappij is gericht op de middenklasse. Hulp­verleners en ambtenaren spreken de taal van de groep eronder niet meer.” Het raadslid hoopt dat haar suggestie wordt opgepakt om ook in Arnhem te werken met de in Vlaanderen succesvolle Missing Link-methode: netwerk­groepen van armen die een oplei­ding tot ervaringsdeskundige krij­gen en in die hoedanigheid de kloof weten te overbruggen. „De ervaringsdeskundigen fungeren door wat ze hebben bereikt als rol­model voor de doelgroep en ze maken er positieve krachten los.”

Egberts was verbaasd én blij toen voormalig VVD-wethouder Van Wessem het idee omarmde. Ze stelt tevreden vast dat armoede in Arnhem de meeste partijen aan het hart gaat. „De afgelopen jaren heb ik vaak genoeg steun gevon­den bij partijen als GroenLinks, Zuid Centraal, PvdA en Christen­Unie. Waar ik blij mee ben, is dat in het nieuwe collegeakkoord is vastgelegd dat er meer aan armoe­debestrijding wordt besteed als het probleem nijpender wordt.”

Het liefst zou ook Egberts willen dat meer mensen hun eigen boter­ham konden verdienen. „In tegen­stelling tot wat weleens wordt be­weerd, willen de meeste mensen namelijk écht wel werken. Maar ja, ik weet niet hoe ik iets aan de werkgelegenheid kan doen.”

Tevreden zal ze zijn als het de ko­mende jaren lukt mensen in ar­moede op alle relevante beleids­terreinen de stem te geven die ze volgens haar nu ontberen.

„Gandhi zei: ‘Wat je voor mij doet zonder mij, doe je tegen mij’. Dat is bij uitstek het geval bij ar­moede.”